به گزارش قدس آنلاین، بنابر آموزه های دینی دنیاطلبی و در پی دنیا بودن و همه هم و غم خویش را معطوف به دنیا کردن ناپسند و مذموم و دارای عواقب سوء است به گونه ای که در آیات و روایات، انسان بشدت از آن نهی شده است.

امیرمومنان امام على (ع) می فرمایند: «هيچ كس در دنيا لذّتى نچشد جز آن كه در روز رستاخيز مايه اندوه او گردد.»

ایشان همچنین می فرمایند: «ثروت دنيا فقر آخرت است.»

و نیز فرموده اند: «هرچه در دنيا از دست دهى، غنيمتى براى توست.»

علاوه بر این، مولای متقیان (ع) می فرمایند: «هركه از دنيا چيزى را بطلبد، بيش از آنچه خواسته از آخرت از دست دهد.»

و نیز از آن حضرت (ع) است که: «هر كه از دنيا چيزى به دست آورد، بيش از آنچه به دست آورده است، از آخرت از دست دهد.»

ایشان همچنین در مذمت دنیاطلبی فرموده اند: «هرچه دنيا زياد شود، آخرت كم گردد، و هرچه دنيا كم شود، آخرت زياد گردد.»

امام على (ع) همچنین می فرمایند: «غنى ترينِ مردم در آخرت فقيرترين آنان در دنيا است و بهره مندترينِ مردم در آخرت، كم بهره ترين آنها در دنياست.»

پيامبر خدا (ص) فرموده اند: «سه چيز است كه در دنيا و آخرت پاداش داده مى شود: حج كه فقر را مى برد، صدقه كه بلا را مى گرداند، و صله رحم كه عمر را زياد مى كند.»

امیرمومنان امام على (ع) می فرمایند: «كِشته دو نوع است: كِشته دنيا كه ثروت و فرزند است و كِشته آخرت، كه كارهاى شايسته ماندنى است. گاهى خداوند عزّ و جلّ اين هر دو را براى مردمانى، يكجا فراهم مى آورد.»

اگرچه از دنیاطلبی و دنیاخواهی در آموزه های دینی ما نهی شده و این عمل اگر آفت ایمان شود مورد نکوهش است اما اینطور نباید باشد که انسان کم همتی کند و محتاج خلق شود.

چنان که پيامبر خدا (ص) فرموده اند: «باهمّت ترين مردم، مؤمن است كه به كار دنيا و آخرتش اهتمام مى ورزد.»

علاوه بر این، امام كاظم (ع) می فرمایند: «با برآوردن خواهش هاى نفسانى خود از حلال تا آن جا كه به مروّت لطمه اى نزند و به اسراف نينجامد به نفس هاى خويش از دنيا بهره اى دهيد و از اين طريق براى انجام امور دين خود كمك بگيريد؛ زيرا روايت شده است كه: «از ما نيست كسى كه دنيايش را به خاطر دينش رها كند يا دينش را براى دنيايش فرو گذارد.»

و نقل است که لقمان عليه السلام در اندرز به فرزندش فرمود: «فرزندم! به دنيا چنان نپرداز كه به آخرتت زيان زند و آن را چنان رها مكن كه سربار مردم شوى.»

امام صادق (ع) نیز در این باره می فرمایند: «دنيا به منزله تصويرى است كه سرِ آن تكبّر است و چشمش آزمندى و گوشش طمع و زبانش ريا و دستش شهوت و پايش خودپسندى و قلبش غفلت و رنگش فنا و حاصلش نابودى.»

و نیز از امام كاظم (ع) است که فرمودند: «دنيا به مار مى ماند كه پوستى نرم دارد اما درونش زهرى كشنده است؛ مردمان خردمند از آن حذر مى كنند و كودكان دستهاى خود را به سوى آن دراز مى كنند.»

علاوه بر این، مام زين العابدين (ع) می فرمایند: «هر آنچه در زير اين آفتاب است، از شرق و غرب عالم و از دريا و خشكى و از دشت و كوه، نزد دوستان خدا و آنان كه به حقّ خداوند معرفت دارند ، همچون حركت سايه ها است.»

منابع:

غرر الحكم: 9618؛ 4705؛ 7207 ؛ 9793؛ 8895؛ 8908؛ 9619 ـ 9620 و 3221 ـ 3222.

تحف العقول: 7 .

تاريخ دمشق: 42/503

كنز العمّال: 702.

بحار الأنوار: 78/321/18؛ 73/124/112؛ 73/105/100 و78/311/1.

انتهای خبر/